درباره مبارک بودن ماه رمضان هم، صحبت کردیم؛ اما حالا که صحبت از روح جمعی شد، با این مثال بهتر می شود به این مطلب پی برد: می توان گفت از یک جهت، مثل فصل حراج، که خریدار موقعیت مناسب تری برای خرید دارد و حراج برایش مبارک است، رمضان موقعیت مناسبی برای کسانی دارد که بخواهند از آن بهره مند شوند. ماه رمضان فصل حراج فیض الهی است. اگر این فیض نباشد، فی نفسه تفاوتی با زمان های دیگر ندارد. اما اینکه اعمال دراین ماه متفاوت از ماه های دیگر است، مربوط به روح جمعی این ماه است. در ماه های دیگر هم افراد روزه می گیرند، اما فضا، فضای همخوان نیست، «یدالله مع الجماعه»، روح جمعی اثر اعمال را تشدید می کند. روح جمعی یک پیامی را باخودش حمل می کند. یعنی برکت ایجاد می کند. بنابراین، رمضان یک فرصت استثنایی است که اگر کسی از آن استفاده کند، سود کرده است. پس، لحظه لحظه ماه رمضان برای بعضی افراد مفید است و برای عده ای دیگر که استفاده نمی کنند، برکتی ندارد و حتی زجرآور است.
در اصل میان دو مکان و یا دو زمان هیچ تفاوتی نیست و یا به عبارت دیگر، در پیشگاه الهی، همه زمان ها و همچنین همه مکان ها یک قدر و منزلت دارند. اما اثر تشعشعاتی ما می تواند مکان ها را از هم متفاوت کند. حتی اگر روزی ساکن مریخ، ماه یا کره دیگری شویم، باز برای خود پرستشگاه، عبادتگاه و مسجد می سازیم. خودمان جایی را انتخاب می کنیم. از حالا به بعد این مکانی که به عنوان مسجد، عبادتگاه و ... ساخته ایم با جاهای دیگر تفاوت پیدا خواهد کرد و از نظر عرفانی تبدیل به میکده می شود؛ یعنی محلی برای توزیع می از خم معرفت الهی می گردد و تشعشع ویژه پیدا میکند. هر زمانی هم می تواند در اثر روح جمعی ویژگی خاصی پیدا کند.